عیادت از شیخ، ‌سوزنی به خود

                                                       ‌                                     چهارشنبه ۱۱ امرداد ۱۳۹۶

      

در روزهای اخیر سیل انتقادهای بحق و نابحق شهروندان تغییرخواه را از فعّالان اصلاح‌طلب به ویژه روحانی در تشکیل کابینه یا نمایندگان مجلس و جز آن را شاهد بودیم ولی در کنار زدن این همه جوالدوز به دیگران آیا حاضریم سوزنی نیز به خود بزنیم؟

اجتماع مردمی منتهی به انتخابات ۹۶ بسیار شورانگیز و همراه با نمادهای سبز و بنفش بود. همه خروش برآوردند و بی‌ترس و واهمه خواسته‌ی رفع حصر را فریاد زدند و روحانی به پشتیبانی این مردم سخنانی گفت که کسی فکر نمی‌کرد از او بشنود. من چه در هنگامه‌ی ۸۸ و چه بعدها هیچگاه تشویق به کاری نکردم که پیامدی هرچند اندک برای کسی داشته باشد و گرنه می‌دانستم که تجمّع شهروندان در محلّ حصر-زندان سه محصور گرامی حتماً می‌تواند مفید باشد همچنان که به هنگام تلاش برای بازداشت شبانه‌ی محمود صادقی بود.

حالا محصوران مساعد نیست،‌ رهنورد و موسوی وضع مناسبی ندارند که با توجّه به تنهایی و کم‌تحرّکی و بالارفتن سن طبیعی است. شیخ مهدی کرّوبی نیز در بیمارستان شهید رجایی است. آنچه باعث شد این یادداشت را بنویسم،‌ هزینه‌نداشتن عیادت از وی است چون بسیاری به آنجا رفتند. گرچه کسی را به درون بیمارستان راه نمی‌دهند ولی همین نیز قوّت قلبی برای شیخ و خانواده‌ی اوست و علامتی است به حاکمیّت که بداند دارد با آتش بازی می‌کند.

اگر من و شما نخواهیم یا نتوانیم چند گام کوچک برای نشان‌دادن اعتراض خود به اهل قدرت برداریم، آیا می‌توانیم نمایندگان مجلس را سرزنش کنیم که چرا کاری برای حصر نمی‌کنند؟ اگر اتّفاقی برای شیخ مهدی بیفتد ما نیز تقصیری هرچند اندک نخواهیم داشت؟ حاکمیّت با افراد جداجدا و تک‌افتاده می‌تواند طرف شود نه با جمع همبسته و همراه که تازه قصدی جز عیادت از بیمار ندارند. آیا فقط خاتمی انتخابات به انتخابات «تکرار می‌کند» و ما چیزی بیش از رأی‌دادن انجام می‌دهیم؟ آیا حاکمیّت با دیدن لابی خالی بیمارستان رجایی آرامش خاطر نمی‌یابد؟ هشتگ‌زدن و فعّالیّت مجازی خوب است ولی بهتر است با احتیاط، ‌هماهنگی و همراهی نمایندگان مردمی به عرصه‌ی عمومی برگردیم و این کار را منحصر به زمان انتخابات نکنیم.

طبعاً این کار به صورت انفرادی و پراکنده کم‌اثر است ولی با هماهنگی با نماینده‌ای شجاع مانند علی مطهّری می‌توان چنین کرد و بعد به فکر دو محصور دیگر نیز بود. انفعال و بی‌عملی قطعاً فردایی متفاوت از امروز به ارمغان نخواهد آورد؛‌ اگر کسی فکر بهتری دارد بسم‌الله.